Για το τρέξιμο: "Το τρέξιμο αποτελεί το καλύτερο αντιστρεσογόνο φάρμακο κατά του άγχους.

 Ανδρέας Γριντέλας - Ο 62χρονος που βλέπει πάνω από 200 φορές το χρόνο, την ανατολή του ήλιου!

Ο Πατρινός μαραθωνοδρόμος, πρώην υπέρβαρος - καπνιστής, που αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή του στα 57 του...

Τον συναντήσαμε όταν στο The Bridge Expirience κέρδισε την πρώτη θέση στην κατηγορία των 60 με 65 ετών, στα 5.000 μέτρα, με χρόνο 23.20''. 

Είχαμε ακούσει για τον Ανδρέα Γριντέλα. Έναν άνθρωπο που μέσα σε πέντε χρόνια, όταν αποφάσισε να αλλάξει την ζωή του, μέσα από το τρέξιμο και τον αθλητισμό, έχει πάρει μέρος σε δεκάδες αγώνες μεγάλων αποστάσεων και έχει εξελιχθεί σε ένα μαραθωνοδρόμο που καταφέρνει και εκπροσωπεί επάξια το δρομικό κίνημα της Πάτρας, στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη.

Πάνω από όλα όμως, ο Ανδρέας Γριντέλας εκπροσωπεί τον εαυτό, την ψυχή, την καρδιά του και τρέχει για ό,τι αγαπά και λατρεύει. Αυτό το συμπέρασμα βγάλαμε μέσα από τη συζήτηση που είχαμε μαζί του. Το τρέξιμο τον έκανε φιλόσοφο της ζωής, έναν άνθρωπο που πλέον έχει μάθει να εκτιμά και να χαίρεται κάθε στιγμή της ζωής, την ομορφιά της φύσης σαν ένας ποιητής που ο λόγος του ξεπερνά τις σελίδες και τα βιβλία. 

Ο λόγος του, άλλωστε, δεν μπαίνει σε καλούπια, ούτε σε πλαίσιο ερωτήσεων. Χειμαρρώδης, όπως το τρέξιμό του και η αντοχή που έχει στις μεγάλες αποστάσεις που διανύει, απλώνεται μέσα από τις λέξεις, καταφέρνοντας να περάσει σημαντικά μηνύματα για την αξία του δρομικού αθλητισμού, για την σημασία της ίδιας της ζωής. 

Είναι ίσως ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να μιλήσει για αυτό. Πριν από πέντε περίπου χρόνια, στα 57 του δηλαδή, ο άνθρωπος αυτός που βλέπουμε στις φωτογραφίες να τρέχει και να παίρνει μετάλλια, ήταν υπέρβαρος και κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά τοάλλο. Αποφάσισε, όμως, να... σηκωθεί από τον καναπέ του. Αποφάσισε να ενεργοποιηθεί, αποφάσισε να τρέξει. 

Και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται ή διαβάζεται. Άλλαξε τη ζωή του στα 57 του. Και από τότε δεν έχει σταματήσει να τρέχει. Τον βλέπουμε να τρέχει στο Αγρίνιο, στα Τρίκαλα, στην Κοζάνη, στη Λευκάδα, ως και στη Γερμανία έχει φτάσει η χάρη του και η αγάπη του για αυτό που κάνει, γνωρίζοντας δεκάδες και ακόμα περισσότερα μέρη και πολιτισμούς, τρέχοντας. 

Μιλήσαμε λοιπόν μαζί του. Ο λόγος του θυμίζει.... Μακρυγιάννη. Ο ίδιος, άλλωστε, ισχυρίζεται ότι δεν ξέρει και τόσα γράμματα. Άτεχνος, όμως ταυτόχρονα, τόσο λογοτεχνικός και αυθεντικός που σε αγγίζει. Αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε τα όσα μας είπε, σε διάφορα σημεία, χωρίς να κόψουμε κάτι. 

Άλλωστε, κάθε τι που λέει έχει μια αξία από τη στιγμή που εκφράζει και αποτυπώνει την αγάπη και τη λατρεία για αυτό που κάνει, θέλοντας να πάρει και άλλους μαζί του, να τους παρασύρει στη δίνη του δρομικού κινήματος. Ιδού λοιπόν τα όσα μας είπε. 

Για το τρέξιμο: "Το τρέξιμο αποτελεί το καλύτερο αντιστρεσογόνο φάρμακο κατά του άγχους. Το προτείνουμε για τις ενδορφίνες που μας προσφέρει, το (φάρμακο) της χαράς. Το τρέξιμο είναι τρόπος ζωής. Δεν είναι αυτοσκοπός, αν και έτσι φαίνεται στους περισσότερους. Το μεγάλο κέρδος είναι ότι κερδίζεις τον εαυτό σου". 

Για τα συναισθήματα που του δίνει: "Γίνεσαι παιδί πάλι από την αρχή... Τι ωραίο πράγμα να είσαι παιδί. Έστω και έτσι για λίγο λες "είμαι παιδί"! Ο αθλητισμός είναι πανάρχαιος τρόπος ζωής, το τρέξιμο σε κάνει υπομονετικό, φιλικό, ήρεμο παρότι έχεις κουρασμένο κορμί, σε κάνει δυνατό εγκεφαλικά και μπορείς να αντιμετωπίσεις πιο σοφά τη ζωή με τα προβλήματά της.

Γιατί τρέχει: "Τρέχω γιατί το τρέξιμο προσθέτει χρώμα στη ζωή μου. Τρέχω γιατί το τρέξιμο με κάνει με ζωντανεύει. Τρέχω για την ευεξία που νιώθω μετά την προπόνηση. Το τρέξιμο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει κάθε άνθρωπος να κάνει γιατί αυτό που θα σου επιτρέψει  στο τέλος είναι σημαντικό για σένα, την οικογένειά σου, την εργασία σου, την κοινωνία μας. Μια κοινωνία καλύτερη, με καθαρό μυαλό, μια κοινωνία χωρίς, τόσες πολλές αρρώστιες από τον τρόπο ζωής που μας προσφέρουν". 

Για την προηγούμενη ζωή του: "Ξεκίνησα το τρέξιμο πριν από 5 χρόνια, με αρκετά κιλά πάνω μου. 105 κιλά ήμουν, πάρα πολλά για το ύψος μου (1,75). Είχα τρόπο ζωής αυτόν που με ακρίβεια οδηγεί στο νοσοκομείο, στα φάρμακα, και στο θάνατο. Για χρόνια επαναλαμβανόταν αυτή η καθημερινότητα. Σήμερα 5 χρόνια μετά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τρέξιμο".

Για τον πρώτο του αγώνα: "Στην αρχή έτρεχα σιγά - σιγά λόγω βάρους. Στη συνέχεια, βλέποντας στη ζυγαριά να φεύγουν τα κιλά και να αισθάνομαι άνετος, να αγοράζω νέα μικρότερα ρούχα, είπα πάμε καλά. Άρχισαν και οι παρέες να αλλάζουν, άλλος τρόπος ζωής.
Μετά ήρθε ο πρώτος αγώνας Ναύπακτος- πλατεία Γεωργίου- Πάτρα, μεκαταρρακτώδη βροχή.

Τερμάτισα 23,5 χιλιόμετρα δεν το πίστευα, όχι μόνο εγώ, αλλά και σε όσους το έλεγα μου έλεγαν ότι τους λέω παραμύθια. Όταν είδαν φωτογραφίες δημοσιεύσεις κλπ έπαθαν. Το κέρδος από τον πρώτο αυτό αγώνα ήταν ότι μπήκαν σε αυτό τον τρόπο ζωή και οι δύο καλοί μου φίλοι". 

Για τα ταξίδια και τα τοπία: "Τώρα τρέχω ασφάλτινους αγώνες, αλλά και βουνού, εκεί που τα τοπία είναι μαγικά. Με το τρέξιμο έχω γνωρίσει κάθε γωνιά της υπέροχης πατρίδας μας. Βουνά, κορυφές, ποτάμια, γεφύρια, μονοπάτια, φαράγγια που μονό με τους αγώνες αυτούς μου δόθηκε η ευκαιρία να δω και να πω "μπράβο Ανδρέα που άλλαξες τρόπο να τελειώσεις τη ζωή σου τώρα στα 57 χρόνια σου". 

Για τη σημασία των αγώνων: "Οι αγώνες με καθαρό γυμνασμένο κορμί σε βοηθούν να βρεις τα όριά σου που κάθε φορά από αγώνα σε αγώνα αλλάζουν. Οι αγώνες είναι η συγκομιδή από τους κόπους των προπονήσεων. Είναι σαν αυτόν που έχει ένα χωράφι, το σκαλίζει, του ρίχνει λίπασμα και παίρνει τον καρπό του. Έτσι και εμείς οι δρομείς περνούμε την ανταμοιβή μας. Επίσης, με τους αγώνες βλέπουμε φίλους από όλη την Ελλάδα, κάνουμε νέους φίλους, κάτι που είναι σημαντικό για την εξάπλωση του υγιούς δρομικού κινήματος". 

Για την ψυχολογία που του δίνει: "Το τρέξιμο μου έχει προσφέρει την καλύτερη δυνατή λύση στην αναζήτηση μιας νέας ζωής έστω και τώρα που η ζωή λιγοστεύει. Τρέχοντας μπορώ να βρω λύσεις που δεν δίνουν η σκέψη και η λογική, τέτοιες πού μόνο μία καταβύθιση στον κόσμο μου μπορεί να φέρει. Το τρέξιμο μου μετριάζει τους φόβους τις αγωνίες που τυχόν με κυριεύουν. Έτσι μπορώ να κατακτήσω τον δρόμο που ανοίγεται εμπρός μου, να αφεθώ να με παρασύρει.

Για τα συναισθήματα που έχει όταν τρέχει: "Αγώνες ξεφυτρώνουν παντού σε κάθε πόλη, χωριό, βουνό, μονοπάτι και όλοι σωστά θεωρούν πώς δεν είναι και τρελό να συμμετέχουν. Στη γραμμή εκκίνησης στο μυαλό του δρομέα υπάρχει η επιθυμία, άλλοι απλώς να ξεκινήσουν, άλλοι απλώς να τερματίσουν άλλοι για να πουν πώς τρέχουν, όπως και να έχει οι αγώνες είναι κάτι που βοηθούν είτε σωματικά, είτε ψυχολογικά τον δρομέα.

Σε βοηθούν στην ωριμότητα και την πειθαρχία, σε βοηθούν στη διαχείριση των συναισθημάτων και των καταστάσεων, της χαράς, της νίκης, της ήττας του πόνου κλπ. Όλα αυτά τα μεταφέρω στην καθημερινή μου ζωή, στην οικογένειά μου, στην παρέα μου και το βασικό στη δουλειά μου, έτσι δυναμικά αντιμετωπίζω, όπως τους αγώνες, τη ζωή μου κάθε μέρα".

 Για αυτά που του έχει διδάξει: "Μου έδειξε να πάω τα όριά μου πιο μακριά να γίνω σε κάτι καλύτερος, πιο ανθρώπινος. Τρέχω γιατί χαιρόμαστε τη φύση τα πρωινά ξυπνήματα, τους έναστρους ουρανούς, το ηλιοβασιλέματα, το πάτημα στο χώμα το βρεγμένο".

Το τρέξιμο με κάνει πληρέστερο άνθρωπο. Αυτό με βγάζει πρωί πρωί στο δρόμο να βλέπω πάνω από 200 φορές τον χρόνο την ανατολή του ηλίου. Τέλος, με το τρέξιμο έκοψα τσιγάρο, αλκοόλ και καλή διατροφή, δεν επιβαρύνω σε τελική ανάλυση το σύστημα υγείας της χώρας μου". 

Για τις ώρες προπόνησης: "Δεν χρειάζονται πολλές ώρες. Πριν από αγώνα έχω σαν στόχο να κάνω 5 φορές την εβδομάδα. Οι δύο είναι 1 ώρα, οι άλλες 2 είναι 1.30' και την Κυριακή 2 ώρες. Αυτό γίνεται για προετοιμασία τού αγώνα, διαφορετικά ανά δεύτερη ημέρα είναι πάρα πολύ καλά για το κορμί μας. Στο βουνό υπάρχει συνδυασμός τρέξιμο και περπάτημα ανάλογος την ανηφόρα".

Για τα μέρη προπόνησης: "Στην Πάτρα μας και στην γύρω περιοχή υπάρχουν καταπληκτικά μέρη για τρέξιμο και αμέσως βουτάς στη θάλασσα πχ Πλαζ, Καλόγρια, Παναχαϊκό, Ομπλός, Γλαύκος, Πουρναροκαστρο κ.α. 

Επίσης, μπορεί όποιος θέλει να τρέχει στο Παμπελοποννησιακό στάδιο πού μας παραχώρησε ο Δήμος. Εξάλλου, πολύ καλό μέρος είναι το Νότιο Πάρκο. Όρεξη, θέληση και ένα ζευγάρι παπούτσια χρειάζονται. Η εβδομάδα έχει 168 ώρες, άνετα βρίσκονται 4 ώρες για να προσφέρει κάποιος ότι καλύτερο υπάρχει στον εαυτό του". 

Για τους αγώνες που έχει πάρει μέρος: "Έχω πάρει μέρος σε 72 αγώνες μικρούς μεγάλους, βουνού και ασφάλτινους, αλλά με πιο σημαντικό τον Μαραθώνα στο Παναθηναϊκό στάδιο στην μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη 42.195 μέτρα. Αυτός είναι η αυθεντική διαδρομή, όλοι οι άλλοι είναι απλά ένας αγώνας 42 Χλμ.

Έχω ταξιδέψει σε δεκάδες πόλεις, βουνά σε όλη την Ελλάδα. Να πω εδώ ότι εμείς που παίρνουμε μέρος σε αγώνες, ταξιδεύουμε και νοερά μέσα από το καλεντάρι των αγώνων, και παρακολουθούμε την εξέλιξή τους. Συνεχώς προστίθενται νέα μέρη στον κατάλογο από τον Έβρο έως και σε δεκάδες νησιά. Είναι μεγάλη ευκαιρία για κάποιον να γνωρίσει οικονομικά και να τρέξει σε πανέμορφα μέρη".

Για το δρομικό κίνημα: "Τα τελευταία χρόνια πολλά έχουν αλλάξει στην Ελλάδα. Τα μνημόνια και οι δυσκολίες στα οικονομικά της οικογένειας άλλαξαν την χρήση του χρόνου της ψυχαγωγίας. Ας το πω απλά. Έπρεπε να "ξεμουρλαθούμε", διότι διαφορετικά θα καταλήγαμε στα ψυχιατρικά φάρμακα ή στο αλκοόλ.

Σιγά σιγά ο ένας με τον άλλον άφησαν τον καναπέ και την τηλεόραση και βγήκαν στους δρόμους και όπου μπορούσε έτρεχε όλη η οικογένεια μαζί. Είναι πολύ σημαντικό να περνάς τέτοια μηνύματα στα παιδιά. Εδώ πάντως θέλει προσοχή, διότι η απότομη αύξηση έχει φέρει πολλά κέρδη στον εξοπλισμό ρούχα, παπούτσια και άλλα, θέλει προσοχή διότι οι τιμές έχουν ξεφύγει. Να προτιμούν εκπτώσεις, όμως, τα παπούτσια πρέπει να είναι ότι καλύτερο, τα άλλα δεν μας πολύ νοιάζει". 

Για την αξία του δρομικού κινήματος: "Το δρομικό κίνημα, πες το όπως θες, είναι μια παγκόσμια ομάδα που έβαλε άλλες παραμέτρους στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Άλλαξε την σκέψη πώς θα πρέπει να ζήσω, έβαλε βάσεις διαφορετικής φιλοσοφίας. Είναι μία πολύ μεγάλη παρέα πού γνωρίζεις κάποιον σε μια προπόνηση ή έναν αγώνα και νομίζεις ότι τον ξέρεις καιρό πολύ, έχει άλλη περίεργη ανθρώπινη επαφή το τρέξιμο. 

Το δρομικό κίνημα έχει πολλές δραστηριότητες, δεν είναι μόνο το τρέξιμο, έχει οικολογική συνείδηση, έχει να αναδείξει την ιατρική πλευρά του τρέχοντος ατόμου, πρέπει το άτομο να συμβουλευτεί τον γιατρό του πριν ξεκινήσει να τρέχει σιγά σιγά και όποιος ξεκίνησε να τρέχει θα τον αγκαλιάσει αυτή η μεγάλη ομάδα του δρομικού κινήματος". 

Για το έως πότε θα τρέχει: "Θέλω να πιστεύω ότι η οικογένεια μου που θα με βλέπει να έχω μεγαλώσει αρκετά δεν θα μπει εμπόδιο στο να τρέχω ή να τρέχω και να περπατώ έως τα βαθιά μου γεράματα. Άλλωστε δεν με φοβίζει να γεράσω... Ποιος είπε εξάλλου ότι η νεότητα μας εξασφαλίζει την ευτυχία; Θέλω να βάζω ζωή στα χρόνια που μου έχουν απομείνει, όχι να προσθέτω χρόνια χωρίς καλή φυσική κατάσταση. Μελέτες έχουν δείξει ότι η φυσική κατάσταση είναι εξαιρετικά σημαντικός  παράγοντας πρόβλεψης της μελλοντικής υγείας για τους ηλικιωμένους ανθρώπους. Είναι και αυτός ένας λόγος που θέλω να τρέχω έως τα βαθιά μου γεράματα". 

*Ο Ανδρέας Γριντέλας είναι  έμπορος στο επάγγελμα με κατάστημα ανταλλακτικών ηλεκτρικών συσκευών. Είναι παντρεμένος με την Αγγελική Άμαξα και έχει μαζί της  δύο κόρες την Ελένη και την Νικολίτσα.

 ΠΗΓΗ:patrasevents.gr/