Η κρίση στην πατρίδα μας είναι πρώτα ηθική κι έπειτα οικονομική. Επομένως και η έξοδος από την κρίση είναι πρώτα ηθική κι έπειτα οικονομική.
Το πρόγραμμά μας δεν αξιώνει νόμπελ οικονομικής καινοτομίας. Ζούμε ως απλοί πολίτες της πατρίδας μας και πιστεύουμε ότι αυτά που πρεσβεύουμε θα έπρεπε απλά να ανήκουν στη σφαίρα των αυτονόητων για κάθε πολίτη.
Δυστυχώς όμως, σε μία πατρίδα που απομυζούν αποικιοκράτες και κόμματα, σε μία πατρίδα όπου η αναξιοκρατία πηγαίνει χέρι-χέρι με την ατιμωρησία, δεν υπάρχουν αυτονόητα. Για να ξαναγίνουν αυτονόητα, δεν απαιτείται επιστημοσύνη. Θέληση και τιμιότητα απαιτείται.
Οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις ποιό «όραμα» χτίζουν για την εθνική οικονομία;
Η ελληνική οικονομία χαρακτηρίζεται από συστηματική ανικανότητα παραγωγής εθνικού πλούτου, με πλειάδα συνδυαστικών αρνητικών παραγόντων:
Πληθυσμιακή κατάρρευση, ως αποτέλεσμα ενός ατομιστικού και εγωιστικού τρόπου ζωής που απαξιώνει και αδιαφορεί για τον πλησίον.
Πολιτική/κομματική διαφθορά στην κρατική διαχείριση.
Άπληστη και ανώριμη επιχειρηματική νοοτροπία, με διεστραμμένη εστίαση όχι στην εμπορικότητα ή την ανταγωνιστικότητα, αλλά στην επιβίωση απέναντι στη γραφειοκρατία και την υπερφορολόγηση.
Ανώριμη καταναλωτική συμπεριφορά, ως αποτέλεσμα του συστηματικού εκμαυλισμού της ελληνικής κοινωνίας
Παρασιτικός τραπεζικός κλάδος χωρίς ουσιαστική υποστήριξη επενδύσεων
Αποικιοκρατικού τύπου δέσμευση εθνικών πόρων, ως το πλέον πρόσφατο ορατό αποτέλεσμα της ξενοκρατίας.
Απουσία κοινωνικού κράτους, λόγω έλλειψης οποιασδήποτε ανάσχεσης στο μεγάλο διεθνιστικό καπιταλισμό που οφελείται από την υπαλληλοποίηση των εθνών.
Τελικά, η εθνική οικονομία δεν πορεύεται με όραμα και μακροχρόνιο σχεδιασμό, αλλά με σπασμωδικές αντιδράσεις. Φαίνεται ότι το μόνο πραγματικό σχέδιο που έχει, είναι από εκείνους που θέλουν την πατρίδα μας αδύναμη και υποτελή.
Ο Έλληνας είναι ο στοχοποιημένος πολίτης δεύτερης κατηγορίας.
55% του ελληνικού πληθυσμού είναι οικονομικά ευάλωτος και ηθικά αδύναμος, απρόθυμος να αντισταθεί στην άλωση της χώρας του με αντάλλαγμα ψίχουλα απλής επιβίωσης. Η μικρή ιδιωτική περιουσία και επιχείρησή του ασφυκτιά από τη φορολογία. Η καλύτερη επιδίωξη ενός νέου σήμερα, αν δε μεταναστεύσει, είναι να γίνει ένας χαμηλόμισθος υπάλληλος πολυεθνικής που ζει με νοίκι και με χαμηλή αποταμιευτική δύναμη, να χαίρεται με φτηνά τηλεθεάματα, να είναι πρόθυμος να βαφτίζει κάθε χαστούκι στην αξιοπρέπειά του και στην ταυτότητά του ως «έντιμο συμβιβασμό». Ένα πρόβατο για άρμεγμα και για σφαγή.
Δεν έχει ποιοτική εκπαίδευση. Πληρώνει πανάκριβα τη μετριότητα της δημόσιας παιδείας, και διπλοπληρώνει ιδιωτική και φροντιστηριακή παιδεία για να αναπληρώσει τα ελλείμματα.
Πληρώνει ακριβά για μέτριες υπηρεσίες ασφάλισης και για συνταξιοδοτικό χωρίς ανταποδοτικό χαρακτήρα και χωρίς σεβασμό στην ηλικία.
Υφίσταται οικονομικό διωγμό διότι έχει περιουσία (ΕΝΦΙΑ). Θυμίζει ποινές ιδιοκτησίας στα χρόνια της τουρκοκρατίας.
Υφίσταται την απαξίωση της εργασίας του και την ευτελιστική υποκατάστασή του από φθηνό αφροασιατικό εργατικό δυναμικό, για να δώσει ανασφάλιστη υπεραξία σε λίγους.
Η υγιής επιχειρηματική δραστηριότητά του είναι επίσης υπό διωγμό, με υπερφορολόγηση, εκτεταμένα ωράρια λειτουργίας, ανταγωνισμό από πολυεθνικές, γραφειοκρατία και αδιαφορία των τραπεζών στην επενδυτική χρηματοδότηση.
Οι Τράπεζες έχουν απωλέσει την υγιή αποστολή τους ως ενδυναμωτές της εθνικής οικονομίας και έχουν καταντήσει παρασιτικοί υποχρεωτικοί κουμπαράδες.
Το όραμά μας
Πιστεύουμε σε μία Ελλάδα που:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου