βέρες και γιατί τις φοράμε.....

 Οι βέρες είναι ένα πολύ παλιό έθιμο και η πρώτη της εμφάνιση τους χρονολογείται από τον 17ο αιώνα π.χ. στην αρχαία Αίγυπτο.

 Όλα ξεκίνησαν με την συσχέτιση του άνδρα με τον ήλιο και της γυναίκας με τη Σελήνη. Ένα “ζευγάρι” άρρηκτα και αιώνια δεμένο μαζί!
Ο Ήλιος και η Σελήνη ήταν οι πιο σημαντικές θεότητες στην αρχαία Αίγυπτο και γι’ αυτό τους τιμούσαν με ένα δαχτυλίδι.

 Αυτοί οι δύο σημαντικοί φωτοδότες και η αιώνια φύση τους, συμβολιζόταν με τον κύκλο του δακτυλιδιού που δεν έχει αρχή και τέλος και το κενό στο κέντρο συμβολίζει την πύλη, την είσοδο σε μία νέα ζωή.
Στην αρχή αυτά τα δακτυλίδια-βέρες κατασκευαζόντουσαν από φθαρτά υλικά όπως δέρμα, οστά, ελεφαντόδοντο κ.α. Σύντομα όμως άρχισαν να αναζητούν πιο ανθεκτικά υλικά και άρχισαν να τα κατασκευάζουν από  χρυσό, ασήμι, χαλκό και ορείχαλκο.
Μόνο οι πιο πλούσιοι χρησιμοποιούσαν τον χρυσό αρχικά και συγκεκριμένα χρησιμοποιούσαν χρυσό μόνο στην αντρική βέρα καθώς ο άντρας συμβόλιζε τον ήλιο που ήταν δυνατός και έδινε ζωή σε όλα, ενώ το ασήμι των γυναικών συμβόλιζε τη Σελήνη που γυρίζει γύρω από τον ήλιο.

Τελικά επικράτησε ο χρυσός ως δείγμα πλούτου του ζευγαριού αλλά και ως ένα σύμβολο της άφθαρτης και αιώνιας αγάπης τους. Ένα σύμβολο δέσμευσης αλλά και μίας υπόσχεσης που δεν μπορεί να σπάσει όπως ακριβώς συμβαίνει και με το μέταλλο του χρυσού.

Επίσης, κατά τα αρχαία χρόνια ήταν σημαντική και η εφαρμογή της βέρας στο δάκτυλο. Μία χαλαρή βέρα συμβόλιζε ένα γάμο χωρίς δυνατά αισθήματα όπου σύντομα θα αντιμετώπιζε προβλήματα και θα διαλυόταν. Ενώ μία πολύ σφικτή βέρα συμβόλιζε έναν κακό γάμο που δεν θα διαλυόταν αλλά πάντα θα υπήρχε δυστυχία και “ασφυξία” για το ζευγάρι. Η βέρα φοριόταν στο τρίτο δάκτυλο καθώς οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν (εσφαλμένα) ότι από αυτό το δάκτυλο περνά η φλέβα που πηγαίνει κατευθείαν στην καρδιά.

 Οπότε ήταν σαν να ένωναν αυτόν τον συμβολισμό αγάπης κατευθείαν με την καρδιά τους! Με την εμφάνιση του Χριστιανισμού, η βέρα μεταφέρθηκε στο τέταρτο δάκτυλο καθώς θεωρούσαν ότι τα πρώτα τρία ήταν αφιερωμένα στην Αγία Τριάδα. Το 860 π.Χ., ο πάπας Νικόλαος επέβαλε τη βέρα ως υποχρεωτική για την τέλεση του γαμήλιου μυστηρίου.

Η βέρα δεν φοριέται από όλους τους λαούς στο δεξί χέρι. Στη βόρεια και στη νότια  Αμερική, καθώς και σε ορισμένα κράτη της δυτικής Ευρώπης η βέρα φοριέται στο αριστερό χέρι. Και σε κάποιες αλλάζει από το αριστερό στο δεξί μετά την πραγματοποίηση του μυστηρίου του γάμου.
 Επίσης σε όλες τις χώρες οι βέρες χαράσσονται εσωτερικά είτε με τα ονόματα του ζευγαριού είτε με όρκους αιώνιας αγάπης. Διαφορά δακτυλιδιού αρραβώνα και βέρας γάμουΤο δαχτυλίδι των αρραβώνων ‘εφευρέθηκε’ μετά τον 13ο αιώνα, όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Ρ΄  επέβαλε να μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα μεταξύ του αρραβώνα και του γάμου.

 Οπότε το δακτυλίδι του αρραβώνα ήταν το σύμβολο που δήλωνε νει υπόσχεση γάμου και ήταν η αρχική εκδοχή της τελικής βέρας! Το γνωστό μονόπετρο δακτυλίδι πρωτοεμφανίστηκε όταν ο  αρχιδούκας Μαξιμιλιανός των Αψβούργων το 1477 1477προσέφερε στην αγαπημένη του ένα διαμαντένιο μονόπετρο, το πρώτο που έχει καταγραφεί στην ιστορία, ως επισφράγιση των αρραβώνων τους.

 Από τότε φυσικά η διαδικασία προσφοράς και αποδοχής ενός μονόπετρου δακτυλιδιού έχει γίνει μία πολύ ρομαντική και ευφάνταστη διαδικασία, πολύ όμορφη και για τους δύο στο ζευγάρι!